اختلال اضطراب جدایی یکی از زیرمجموعه های اختلالات اضطرابی است و شامل ترس از جدایی عزیزان است و با روند رشد طبیعی برطرف نمی شود. این اختلال در سنین پایین یعنی زیر دوازده سال بیشترین شیوع را دارد و با افزایش سن آمار آن کاهش می یابد، اما ممکن است در هر سنی ظاهر شود. این اختلال بیشتر در کودکان 6 تا 7 ماهه تا سه ساله دیده می شود، اگرچه ممکن است در کودکان بزرگ تر، نوجوانان و بزرگسالان نیز رخ دهد. اختلال اضطراب جدایی در بزرگسالان به طور متفاوتی ظاهر می شود و بزرگسالان مبتلا به اندازه کودکان به خود فکر نمی کنند، آن ها ترس شدیدی دارند که اتفاق بدی برای عزیزانشان رخ بدهد.

طبیعی است نگران سلامتی عزیزانمان باشیم، اما فرد مبتلا به اختلال اضطراب جدایی سطح بالایی از اضطراب را زمانی که از نزدیکان خود دور است یا به آن ها دسترسی ندارد تجربه می کند و حتی ممکن است از حملات پانیک رنج ببرد. اختلال اضطراب جدایی بخشی طبیعی از فرآیند رشد انسان محسوب می شود و بر خلاف اختلال عاطفی فصلی، اضطراب جدایی معمولا نشانه رشد سالم در بلوغ شناختی کودک است و نباید به عنوان یک مشکل رفتاری در نظر گرفته شود.

لازم است بدانید که اختلال اضطراب جدایی در نوزادان بین دوازده تا هجده ماهگی رخ می دهد و طبیعی است، اما اختلال اضطراب جدایی یک اختلال روانی محسوب می شود و نیاز به روان درمانی دارد.

کاهش اضطراب جدایی در کودکان

برای کاهش اختلال اضطراب جدایی در کودکان می توانید اقدامات زیر را انجام دهید که عبارتنداز:

• برای کودکانی که در شرایط عادی از اضطراب جدایی رنج می برند، اقداماتی وجود دارد که به کاهش و حتی رفع این نوع اضطراب کمک می کند.
• جدایی را با فرزندان خود تمرین کنید. ابتدا فرزندتان را برای مدت کوتاهی از عزیزان خود جدا کنید تا بتوانند با این چالش مقابله کنند و بعد از تکرار این کار مشکل جدایی برای فرزندتان تقریبا عادی می شود و می توانید به تدریج او را برای مدت طولانی تری از خود جدا کنید.
• وقتی فرزندتان را از خانه دور می کنید، برای جلوگیری از ناسازگاری و ترس فرزندتان از جدایی او را تشویق کنید تا از یک شی آشنا مانند عروسک استفاده کند.
• می توانید از پرستار کودک کمک بگیرید.
• از تماشای برنامه های تلویزیونی ترسناک کودک خود جلوگیری کنید.
• پس از خواب یا تغذیه کودکان برای جدایی برنامه ریزی کنید، زیرا کودکان زمانی که خسته یا گرسنه هستند مستعد اضطراب جدایی هستند.
•  به وعده های خود عمل کنید و در زمان موعود به کودک بازگردید تا فرزند شما بتواند در مقوله جدایی اعتماد به نفس پیدا کند.

روش های خانگی پیشگیری از ایجاد اختلال اضطراب جدایی

برای پیشگیری از ایجاد اختلال اضطراب جدایی روش های بسیاری وجود دارد که در ادامه به بیان پیشگیری روش های خانگی خواهیم پرداخت:

هرگز عهد خود را نشکنید: اگر یکی از نزدیکان شما، چه کودک و چه بزرگسال، از اختلال اضطراب جدایی رنج می برد، هرگز وعده خود را زیر پا نگذارید و به او دروغ نگویید. اعتماد به محیط و دیگران در این افراد کم است و شنیدن دروغ از شما باور او را به ناامنی تقویت می کند. سعی کنید زمانی را که او را تنها می گذارید کوتاه باشد و مطمئن شوید به موقع برمی گردید و همچنین آرام آرام او را با محیط های جدید و افراد جدید آشنا کنید. به او مسئولیت های کوچک و قابل اجرا بسپارید تا اعتماد به نفس و استقلال او را تقویت کنید و در نتیجه همراه و پشتیبان او باشید.

میزبانی مراسم خداحافظی: در مورد کودکان، بهتر است هنگام خروج از خانه مراسم خداحافظی منظمی مانند در آغوش گرفتن و بوسیدن کودک، دست دادن با او و اجازه دادن به او برای تماشای بیرون آمدن شما از پنجره برگزار شود. می توانید یک شی آشنا مانند یک عروسک به کودک بدهید تا در غیاب شما روی آن تمرکز کند و اضطراب خود را کاهش دهد.

درمان اختلالات همزمان: درمان اختلالات همراه نیز در درمان اختلال اضطراب جدایی مهم است. بسیاری از اوقات اختلالاتی مانند افسردگی، اختلال اضطراب اجتماعی، اختلال وسواس فکری شدت اضطراب جدایی را تشدید کرده و با درمان آن ها زیر نظر بهترین کلینیک روانشناسی بالینی  اختلال اضطراب جدایی نیز بهبود می یابد.

پرستار دائم: یکی دیگر از راه‌های کاهش اضطراب جدایی در کودکان، انتخاب یک پرستار بلندمدت و قابل اعتماد برای کودک است، به این ترتیب کودک به تدریج به پرستار و دیگران اعتماد می‌کند. فراهم کردن فضایی گرم و صمیمی در خانه بسیار مهم است زیرا همانطور که گفته شد، فضای سرد خانه و والدین احساس ناامنی را در کودک تقویت می کند.

ترک تحصیل ممنوع: اگر نوجوان مبتلا به اختلال اضطراب جدایی می خواهد درس را رها کند، هرگز به او اجازه ندهید و سعی کنید ضمن ایجاد اعتماد به نفس و استقلال خود، اضطراب او را کاهش دهید تا بتواند به محیط مدرسه بازگردد، در غیر این صورت ترک تحصیل سر آغاز مشکلات او خواهد بود.